Zaczarowany kasztanek

Chodzę do Szkoły Podstawowej Nr 18. Jest to krótka droga. Przy sklepie stoi piękny duży rozłożysty kasztan. Pewnego dnia wracałem ze szkoły sam, szedłem bardzo wolno i kiedy byłem blisko kasztanowca, usłyszałem, że ktoś po cichu woła mnie: „Wiktor, Wiktor!” Schyl się, to ja cię wołam, mały kasztanek. Wdeptał mnie ktoś w ziemię i nie mogę się wydostać.

Wygrzebałem małego, brudnego, zimnego kasztanka. Zabrałem go do domu. Wyczyściłem. Był bardzo ładny. Opowiedział mi: „Dzieci zbierały kasztany i tylko ja zostałem, bałem się, że zamarznę, kiedy przyjdzie mróz. Zrób ze mnie jakąś zabawkę, proszę.” Zgodziłem się chętnie. Miałem w domu dużo kasztanów, całą dużą torbę nazbierałem ich w parku Modrzewia. Zastanawiałem się, co tu zrobić? Zrobiłem stadninę koni z kasztanów. Konik z kasztanka, który do mnie mówił, był najładniejszy i przewodził całym stadem.