Chcę wiedzieć więcej - HIPOPOTAMY

Obecnie na świecie możemy spotkać dwa gatunki hipopotamów. Przedstawiciele pierwszego z nich – bardziej znanego hipopotama nilowego – to mieszkańcy afrykańskich rzek i jezior. Osobniki tego gatunku osiągają masę ciała dochodzącą do 5 tys. kilogramów i żyją w ogromnych grupach liczących nawet do 200 osobników.

W porównaniu z tymi zwierzętami osobniki drugiego gatunku – hipopotamy karłowate – wyglądają jak ich dzieci, bo są dużo mniejsze i ważą maksymalnie 270 kilogramów. Tworzą też o wiele mniej liczne grupy niż hipopotamy nilowe. Zamieszkują leśne obszary zachodniej części Afryki, przebywając w wodzie znacznie krócej niż ich więksi kuzyni. Są też dużo rzadziej spotykane – szacuje się, że pozostało ich około 3 tys. osobników, czyli 50 razy mniej niż hipopotamów nilowych.

Choć podobny z wyglądu, hipopotam nilowy jest dużo większy...	...od hipopotama karłowatego.

2. W czasie walk samce używają pokaźnych kłów i siekaczy,
by pokonać przeciwnika.

Dorosłe hipopotamy nilowe mają 36 zębów: 8 siekaczy, 4 kły, 12 zębów przedtrzonowych i 12 zębów trzonowych. Największe z nich to kły, które rosną przez całe życie i u starszych samców osiągają długość nawet 50 centymetrów! Drugie miejsce zajmują siekacze – mogą mieć około 40 centymetrów. W czasie walk o terytorium samce hipopotamów używają zarówno kłów, jak i siekaczy. U samic, które takich potyczek nie odbywają, zęby te są dużo mniejsze. Zęby przedtrzonowe i trzonowe służą do rozcierania pokarmu i nie osiągają znacznych rozmiarów. Z powodu pokaźnych kłów hipopotamy są niestety – podobnie jak słonie z powodu swoich siekaczy – częstymi ofiarami kłusowników.

3. Błoto działa jak filtr przeciwsłoneczny.

Przez wiele lat myślano, że czerwonawe zabarwienie skóry hipopotamów spowodowane jest krwawieniem, ale okazało się to nieprawdą. Obecnie wiadomo, że zwierzęta te wydzielają ze swoich gruczołów śluzowych bezbarwną, tłuszczową substancję, która chwilę po pojawieniu się na powierzchni ciała przybiera barwę czerwonobrązową. Jaka jest funkcja tego śluzu? Pokrywając całe ciało hipopotama, chroni go przed niekorzystnym działaniem promieni słonecznych (np. oparzeniami skóry), a także zapobiega rozwojowi bakterii. Żeby dodatkowo zabezpieczyć się przed słońcem podczas pobytu na lądzie, hipopotamy mogą się tarzać w błocie, które zasychając na skórze, tworzy swoisty pancerz.

4. Przydaje się mieć oczy, nozdrza i uszy na szczycie głowy.

Ponieważ na obszarach Afryki, gdzie żyją hipopotamy, temperatura w ciągu dnia może osiągnąć niebotyczną wysokość, zwierzęta te chłodzą się, spędzając większość dnia w wodzie. Całkowicie zanurzone mogą przebywać tam tylko do 5 minut. Częściej jednak zanurzają się częściowo, pozostawiając nad powierzchnią wody oczy i nozdrza (jest to możliwe dzięki temu, że są one umieszczone na szczycie ich głów). Chroniąc się w ten sposób przed piekącym słońcem, zwierzęta te mogą oddychać powietrzem atmosferycznym i widzieć wszystko, co się dzieje dookoła.

5. Małe hipopotamy świetnie radzą sobie zarówno na lądzie, jak i w wodzie.

Hipopotamy należą do gromady ssaków – zwierząt, które po urodzeniu karmione są mlekiem swoich matek. Samica hipopotama nilowego rodzi zazwyczaj tylko jedno młode. Poród może odbywać się zarówno na lądzie, jak i wodzie. Mały hipopotam jest świetnie przygotowany do wodnego trybu życia – potrafi wynurzać się, by zaczerpnąć powietrza. Umie też zamykać nozdrza, dzięki czemu może pić mleko, będąc całkowicie zanurzonym. Matka karmi go także podczas wieczornych wędrówek na ląd.

6. Trawa to główny składnik diety tych ogromnych ssaków.

Mimo że większość czasu hipopotamy spędzają w jeziorach i rzekach, rośliny wodne nie są głównym składnikiem ich diety. Co wieczór, gdy słońce przestaje doskwierać, zwierzęta te wychodzą na ląd w poszukiwaniu pożywienia. Najczęściej pozostają w bliskiej odległości od zbiornika wodnego, ale potrafią też podróżować kilka kilometrów w głąb lądu. Co jedzą? Zazwyczaj trawę. Ze względu na swoje rozmiary konsumują jej ogromne ilości!

Podczas jednej wyprawy potrafią na raz pochłonąć 40 kilogramów zielonego pokarmu. Potem wracają do wody i przez większą część dnia po prostu odpoczywają, trawiąc. Mimo że hipopotamy uznaje się za ścisłych wegetarian, obserwowano konsumowanie przez nie mięsa martwych zwierząt. Nie potrafią jednak polować, a już na pewno nie na tak zwinne zwierzęta, jakimi są ryby.

7. Hipopotamy czekają na swoich rybich pomocników.

Hipopotamy, jak przystało na władców afrykańskich rzek i jezior, nie pozbywają się pasożytów samodzielnie. Udają się w tym celu do „rybiego spa”. Przynajmniej cztery gatunki ryb biorą udział w zabiegu oczyszczania skóry hipopotamów z pasożytów i martwych komórek naskórka. Podczas gdy hipopotam jest całkowicie zanurzony, ryby przystępują do pracy.

Afrykańskie karpie czyszczą większą część ciała hipopotama, a lokalne brzany szorują przestrzenie między jego palcami. Ryby z grupy pielęgnicowatych zajmują się włosami na zakończeniu ogona, a malutkie rybki z rodzaju Garra utrzymują w czystości wszelkie rany na skórze.

Co ciekawe, hipopotamy dzielnie współpracują ze swoimi pomocnikami, otwierając paszczę, by udostępnić im język i przestrzenie między zębami, a także rozdzielają palce, by umożliwić rybom dotarcie do najmniejszych zakamarków. Współpraca przynosi korzyści zarówno hipopotamowi (pozbywa się pasożytów), jak i rybom (pasożyty i naskórek stanowią dla nich pokarm).

8. Hipopotamy mają wiele wspólnego z delfinami, choć nie są tak zwinne.

Do lat 80. XX wieku uważano, że hipopotamy i świnie łączy bliskie pokrewieństwo. Choć z wyglądu hipopotamy przypominają trochę wielkie świnie, najnowsze badania wykazały, że najbliżej im do waleni, czyli morskich ssaków, do których należy największe zwierzę świata – płetwal błękitny. Niedawno odkryto, że około 60 milionów lat temu hipopotamowate i walenie miały wspólnego przodka.

Obie grupy łączy wiele cech: nie mają gruczołów potowych ani włosów na skórze, a ich kości są ciężkie (ułatwiają im nurkowanie). Zarówno walenie, jak i hipopotamowate potrafią porozumiewać się pod wodą, a ich młode są zdolne do ssania mleka w całkowitym zanurzeniu.