Chcę wiedzieć więcej - KANGURY

1. Kangury rude swoją nazwę zawdzięczają ubarwieniu futra.

Mimo że nazwa na to nie wskazuje, to największym kangurem na świecie jest kangur rudy. Samce tego gatunku mogą ważyć nawet 90 kilogramów, a całkowicie wyprostowane mogą mierzyć nawet 2 metry! Samice są mniejsze i lżejsze.

Drugim kangurem na podium największych i najcięższych torbaczy na świecie jest kangur olbrzymi, którego samce ważą około 60-70 kilogramów. Kangury szare za to mogą ważyć do około 54 kilogramów. Przedstawiciele pozostałych 11 gatunków kangurów są mniejsze i ważą od 4 do około 30 kilogramów. Wszystkie jednak są doskonałymi skoczkami!

2. Kangury to takie australijskie antylopy - ich głównym pożywieniem są trawy. Na zdjęciu widać pochylone sylwetki osobników, które właśnie się pasą.

Kangury odżywiają się wyłącznie roślinami, a jeśli jakiś owad znajdzie się w ich żołądku, będzie to tylko przypadek. Będąc wegetarianami, nie polują na inne zwierzęta. Główny składnik diety kangurów to różne gatunki australijskich traw, a także rośliny zielne. Przeżute liście i łodygi są połykane i przetransportowane do żołądka, który składa się z kilku komór, podobnie jak u owiec i krów.

W pierwszej komorze żyją drobne żyjątka (bakterie i pierwotniaki) pomagające kangurom rozłożyć trudne do strawienia elementy komórek roślinnych. W tej części pokarm może przebywać do kilku godzin, a jego fragmenty mogą wrócić do jamy gębowej kangura, by ulec ponownemu przeżuciu (podobnie jak u krów). Po tych zabiegach całość przesuwa się do kolejnej komory, w której działają już enzymy trawienne, dokańczając proces trawienia. Co ciekawe, kangury rzadko piją wodę – większość zapotrzebowania na ten składnik pokrywa soczysta roślinność, którą zjadają.

3. W czasie żerowania kangury opierają się na przednich łapach, a nastepnie - podpierając się ogonem - unoszą i przesuwają do przodu łapy tylne. W ten sposób stają się...pięcionożne.

Kangury żyją w stadach, które mogą liczyć od zaledwie kilku do nawet ponad 100 osobników. Przywódcą grupy jest zawsze dorosły, najsilniejszy samiec. Aby móc stać na czele stada, musiał zdobyć przewagę nad innymi samcami. Kangury z jednej grupy opiekują się sobą nawzajem i ostrzegają w razie niebezpieczeństwa. Zwierzęta te największą aktywność wykazują o zmierzchu i świcie. W dzień najczęściej odpoczywają w cieniu drzew, chroniąc się w ten sposób przed piekącym, australijskim słońcem.

Kangury są dobrymi pływakami, a choć skoki są ich głównym sposobem poruszania się, potrafią jeszcze „chodzić”. Używają do tego wszystkich swoich 4 kończyn i ogona – pochylają się do przodu i opierają na swoich krótkich, przednich łapach, a następnie, podpierając się na ogonie, unoszą w górę tylne kończyny i przesuwają je do przodu. Wśród wszystkich zwierząt tylko kangurzy ogon spełnia funkcję piątej nogi.

4. Kangurze dzieci zaczynają poznawanie świata od wystawiania głowy przez otwór torby.

Kangury należą do wyjątkowej grupy ssaków, które nazywamy torbaczami. Samice tych zwierząt na swoich brzuchach posiadają specjalne fałdy skóry nazywane torbami lęgowymi. Ciąża trwa krótko (około 30 dni), a nowonarodzony osesek ma wielkość nasiona fasoli, jest ślepy i nieowłosiony, jego nogi wyglądają jak niewielkie wyrostki.

Zaraz po narodzinach, czołgając się wśród sierści swojej mamy, musi przedostać się do cieplutkiego wnętrza jej torby lęgowej. Cała ta podróż trwa około 3 minut, ale dla takiego malucha to bardzo duży wysiłek. Po dotarciu do wnętrza torby przyczepia się on do jednego z 4 sutków swojej mamy i ssie mleko. Przez kolejne 6 miesięcy nie opuści tego przytulnego miejsca. Po tym okresie kangurzątko najpierw wystawia na zewnątrz tylko głowę, a potem coraz śmielej wyskakuje na zwiedzanie terenu. Gdy ukończy 8 miesięcy, nie potrzebuje już torby, a w jej wnętrzu jego mama może już nosić nowego malucha. W związku z tym umie ona wyprodukować dwa rodzaje mleka o różnej zawartości substancji odżywczych: jeden typ dla nowonarodzonego kangurzątka, a drugi dla swojego starszego dziecka.

5. Ogon kangura jest na tyle silny, że spokojnie może utrzymać ciężar ciała całego zwierzęcia, np. podczas walki.

Bokserami wśród kangurów są głównie samce, ale samicom także zdarza się czasem walczyć. Najbardziej zaciekłe walki toczą samce o przywództwo nad stadem. Stają wtedy naprzeciw siebie i – unosząc się na ogonie – mocno uderzają swojego przeciwnika tylnymi łapami w brzuch lub, używając przednich łap, popychają się nawzajem. Większość walk kończy się bez szwanku dla przeciwników, ale ponieważ łapy kangurów wyposażone są w ostre pazury, zdarza się, że któryś z nich zostaje ranny.

Zaniepokojone kangury mogą czasem atakować przedstawicieli innych gatunków zwierząt, a także ludzi. Najczęściej robią to osobniki, które zostały przyzwyczajone do otrzymywania smakołyków od człowieka, a kiedy ich nie dostają, są niezadowolone. Wypadki zdarzają się także wtedy, gdy kangury są niepokojone przez psy i bronią się, atakując zwierzę oraz właściciela czworonoga. Na kangury trzeba więc uważać – są to przecież dziko żyjące stworzenia.

6. Te ciemne plamy na przednich łapach to ślady gęstej śliny, którą kangury pokrywają swoją skórę, by się ochłodzić.

Kangury są doskonale przystosowane do życia w bardzo gorącym i suchym klimacie Australii. Zwierzęta te są aktywne głównie o zmierzchu i świcie, gdy temperatura powietrza nie jest aż tak wysoka, jak za dnia. W dzień kangury przebywają w miejscach zacienionych. By ochłodzić swoje ciało, podobnie jak psy, dyszą, wystawiając język na zewnątrz. Jeśli robi się naprawdę gorąco, zwierzęta te pokrywają grubą warstwą śliny wewnętrzne strony swoich przedramion. Skóra w tych miejscach jest bardzo cienka i przepływa przez nią bardzo dużo krwi, która w kontakcie ze śliną ochładza się i w ten sposób obniża temperaturę całego ciała. Jednak po takich zabiegach, kangury muszą uzupełnić zapas wody, zjadając soczyste rośliny.

7. Przednie łapy kangurów są dużo krótsze niż tylne i mają więcej palców.

Przednie łapy kangurów mają po 5 palców zakończonych pazurami, które służą im do przytrzymywania gałązek roślin, drapania się, a czasem do walki. Tylne łapy są przystosowane do skoków i mają 4 palce. Palec drugi jest mocno wydłużony oraz masywny i to na nim opiera się ciało kangura podczas wykonywania skoków. Palce trzeci i czwarty są pokryte wspólną skórą tak, że wyglądają jak jeden. Palce tylnych łap wyposażone są w bardzo miękkie poduszeczki (takie jak na łapach psa lub kota), które powodują, że skaczące kangury są niemal bezgłośne.