Chcę wiedzieć więcej - KROWY

1. Krowa szkocka wyżynna nie jest łaciata i ma długą sierść.

Jedną z najczęściej hodowanych ras w Polsce jest krowa czarno-biała. To nasza rodzima odmiana, wyhodowana w XX wieku. Wiele innych ras charakteryzuje się łaciatym umaszczeniem – przykładowo w Polsce dość często można spotkać krowę czerwono-białą, w Afryce hoduje się krowy watussi, które mogą mieć brązowe łaty.

Umaszczenie jest ściśle związane z rasą krowy. A rasy tworzą ludzie, by uzyskać pożądane cechy u zwierząt. W ten sposób powstały odmiany, które dają bardzo dużo mleka, oraz te, które szybko przybierają na masie i są hodowane głównie dla mięsa. W przeszłości bydło wykorzystywano także do prac polowych – u tych zwierząt ważnymi cechami były siła i wytrzymałość.

W różnych rejonach świata w nieco inny sposób selekcjonowano rasy, dzięki czemu dziś mamy wiele odmian krów. Różnią się nie tylko „specjalnościami”, ale też wyglądem. Jedne są cięższe, drugie drobniejsze, mają większe lub mniejsze rogi i oczywiście różne umaszczenie – od jednolitego po rozmaite układy większych i mniejszych łat.

2. Ten byk jest potężny
i ma silne mięśnie.

Krowy słyną z tego, że dają nam mleko, ale wiele ras jest hodowanych głównie w celu uzyskania mięsa. Najwięksi przedstawiciele ras mięsnych ważą sporo ponad tysiąc kilogramów, przy czym ich masa nie wynika z otyłości – to zwierzęta o dobrze rozwiniętych, silnych mięśniach.

Mięso pochodzące od krów, które skończyły co najmniej sześć miesięcy, nazywamy wołowiną. Jeśli pochodzi od młodszego osobnika, określane jest mianem cielęciny. W Polsce to jedne z najczęściej spożywanych rodzajów mięsa. Bardzo popularne są również: wieprzowina (pochodząca od świń), mięso drobiowe (pochodzące od kur, kaczek i indyków) oraz jagnięcina i baranina (pochodzące od owiec). Z reguły rzadziej jada się dziczyznę, czyli mięso zwierząt łownych, na przykład dzików czy jeleni. Które mięso jest najsmaczniejsze? To zależy od kucharza i naszych indywidualnych upodobań :).

3. W przemysłowej produkcji mleka krowy są dojone przez maszyny.

Ilość mleka, jaką dają nam krowy, nazywamy mlecznością. Rasy hodowane dla mleka różnią się między sobą pod względem wydajności. Zwykle dają nam od 20 do 40 litrów mleka dziennie. Jednak uzyskanie bardzo wysokiej mleczności wiąże się z dużymi kosztami – ciało krowy zużywa dużo energii na produkcję mleka, dlatego takie zwierzę musi być odżywiane paszą najwyższej jakości. Zwykły wypas na polanie nie wystarczy, by osiągać 40 litrów mleka na dobę. Poza tym tak intensywna produkcja to dla organizmu krowy ogromny wysiłek.

Hodowcom przemysłowym najczęściej zależy na krowach, które dają około 30 litrów mleka dziennie. Natomiast krowy hodowane na własny użytek nie muszą być aż tak wydajne. Wyobraź sobie tylko
– 30 butelek mleka na dobę! Nawet duża rodzina składająca się wyłącznie z miłośników mleka mogłaby mieć problem, by codziennie tyle go spożywać. W dodatku spędzałaby mnóstwo czasu na dojeniu krowy.

4. Krowy produkują mleko
dla swoich cieląt.

Organizm krowy nie produkuje mleka bez przerwy. To pożywienie dla ich młodych. Zaczyna być wytwarzane pod koniec ciąży, a przestaje, gdy cielę już go nie potrzebuje i odżywia się pokarmem dla dorosłych krów, czyli roślinami. Hodowcy, którzy żyją ze sprzedaży mleka, dbają o to, by ich krowy ciągle były w ciąży i rodziły dzieci – to jedyny sposób, by mleko było stale produkowane.

W przemysłowych hodowlach krów nie pozwala się zwierzętom na wychowywanie swoich młodych, ponieważ cielęta wypijałyby mleko matki. A przecież ludzie pragną je mieć dla siebie. Z tego powodu cielaczka szybko odbiera się krowie – zwykle już pierwszego dnia po porodzie. Mógłby dłużej zostać z mamą, gdyby nie to, że zwierzęta te bardzo przywiązują się do swoich dzieci i ogromnie za nimi tęsknią. By oszczędzić krowom cierpienia, odstawia się je od młodych, zanim nawiążą z nimi matczyną relację.

Krowę doi się przez kilka miesięcy. Część jej mleka jest przeznaczana na pokarm dla cielaka, a resztę się przetwarza i sprzedaje ludziom. Zanim krowa przestanie dawać mleko, znów zachodzi w ciążę.

Aby otrzymywać mleko dobrej jakości, hodowcy muszą dbać o swoje zwierzęta. Mleczność krów zależy między innymi od rasy, ale nie tylko. Chore i zestresowane krowy nie będą tak wydajne jak te zdrowe. Dużą wagę przywiązuje się także do paszy – zwierzęta muszą dostawać pokarm bogaty w składniki odżywcze. Nie mogą być przekarmiane ani głodzone. Najlepsze mleko otrzymamy od najszczęśliwszych krów. Podobnie jak w przypadku innych zwierząt, które hodujemy dla mleka – na przykład owiec i kóz.

5. Osoby, które nie mogą pić mleka, często zastępują je napojem
z nasion soi.

Mleko to bardzo cenne źródło substancji odżywczych. Jest bogate w białka, budujące każdą komórkę naszego ciała. Zawiera też dużo wapnia, który wzmacnia nasze kości, oraz niezbędnych nam do życia witamin. Możemy je pić na ciepło lub na zimno, dodawać do płatków śniadaniowych lub… przetwarzać na inne produkty.

Z mleka otrzymuje się: jogurty, kefiry, sery (biały i żółty), śmietanę, maślankę i masło. Niestety nie wszyscy ludzie mogą spożywać te produkty. Wiele osób nie trawi niektórych składników mleka, które są obecne także w produktach od niego pochodzących. Problemy z układem pokarmowym mogą uprzykrzać życie, więc w takich przypadkach lepiej unikać tych artykułów spożywczych.

W jeszcze trudniejszej sytuacji są ludzie uczuleni na mleko. Reakcją alergiczną może być u nich na przykład biegunka lub swędząca wysypka. Jeśli szkodzi im tylko krowie mleko, mogą zastąpić je mlekiem, które dają kozy lub owce. Jednak niektórzy ludzie w ogóle nie mogą spożywać produktów mlecznych – nawet tych pochodzących od zwierząt innych niż krowa. Korzystają więc z napojów roślinnych, na przykład mleka sojowego lub kokosowego.

Nietolerancja mleka nie przeszkadza w jedzeniu majonezu, ponieważ nie jest on wytwarzany z mleka, lecz z oleju, octu, musztardy i jajek.

6. Taki widok w Indiach nikogo nie dziwi.

Na całym świecie hoduje się krowy, jednak w Indiach zwierzęta te są traktowane w wyjątkowy sposób. Dla Hindusów mają one bowiem znaczenie religijne. Nie uważa się ich za boginie, nie mają boskich mocy, a jednak są nietykalne. Symbolizują bowiem matkę wszystkich ludzi. Poza tym, niezależnie od wierzeń, mieszkańcy Indii doceniają krowy jako zwierzęta, które dają nam pokarm. Człowiek dbający o swoją krowę nie będzie głodował – dostanie od niej mleko, z którego otrzyma między innymi ser i masło.

Hindusi nie modlą się do krów, lecz starają się zapewnić im jak najlepsze warunki do życia – z reguły traktują je bardzo łagodnie, pozwalając im prawie na wszystko. Zabicie krowy to w Indiach poważne przestępstwo, za które można na długie lata pójść do więzienia. Krowy czują się bezpiecznie nie tylko na wsiach, ale i w dużych miastach. Przechadzają się ulicami, odpoczywają w parkach i na chodnikach. Jeśli będziesz w Indiach i krowa stanie Ci na drodze, tak że nie będziesz mógł jej ominąć, lepiej poczekaj, aż sama sobie pójdzie – nie próbuj jej przeganiać, żeby nie narazić się Hindusom.

7. Krowy opierają stopy
na dwóch palcach.

Krowa to samica bydła domowego, czyli zwierząt gospodarskich należących do rodziny wołowatych. Do tej grupy należą też dzikie zwierzęta – między innymi żubry, bizony i bawoły, których samice również nazywamy krowami. Owce i kozy, choć na pierwszy rzut oka bardzo różnią się od krów, to także przedstawiciele tej rodziny.

Co zatem łączy te wszystkie gatunki? Jedną z najważniejszych cech wspólnych jest występowanie rogów. Choć przybierają one różne kształty, nigdy nie są rozgałęzione (jak na przykład poroże jelenia). Rogi ozdabiają głowy tych zwierząt przez cały rok (nie są zrzucane sezonowo). Wszystkie wołowate mają podobne wymagania związane z pożywieniem i podobnie zbudowany układ pokarmowy.

Koń natomiast to przedstawiciel rodziny koniowatych. Wielkością jest zbliżony do krowy, również pasie się na pastwiskach, ale poza tym ma niewiele wspólnego z bydłem. Przede wszystkim na głowie koni nie rosną rogi. Ważną cechą odróżniającą te zwierzęta od krów jest również budowa nóg – a dokładniej palców.

Krowy, owce i kozy, jak wszystkie wołowate, to zwierzęta parzystokopytne. Ich nogi zakończone są racicami, czyli kopytami, które w każdej stopie okrywają po dwa palce. Chodząc, parzystokopytne opierają się właśnie na tych dwóch palcach. Konie to przedstawiciele grupy nieparzystokopytnych. Ich kopyta okrywają po jednym palcu, na którym te zwierzęta się opierają, stawiając stopę.

8. Ta porcja liści jeszcze wiele razy zostanie przeżuta i połknięta.

Krowy należą do przeżuwaczy – to grupa roślinożernych zwierząt, które charakteryzują się wyjątkową budową układu pokarmowego. Przeżuwacze długo żują swoje pożywienie przed połknięciem.

Gdy już je połkną, trafia ono do pierwszej komory żołądka, nazywanej żwaczem. Żyją w niej mikro-organizmy, które pomagają zwierzętom w trawieniu, częściowo rozkładając pokarm. Za żwaczem znajduje się druga komora żołądka, lecz pożywienie tak szybko tam nie trafia! Wcześniej jest kilka razy zwracane do jamy gębowej zwierzęcia, ponownie przeżuwane i połykane. Dopiero po bardzo dokładnym rozdrobnieniu może zostać przesunięte z pierwszej komory żołądka do drugiej.

Druga komora to tak zwany czepiec. Tam również żyją mikroorganizmy, które częściowo rozkładają pokarm. Stąd pożywienie wędruje do trzeciej komory, nazywanej księgami. Wnętrze ksiąg jest silnie pofałdowane, a fałdy wyglądem przypominają kartki książki. W tym miejscu z dotychczas strawionego pokarmu są wchłaniane substancje odżywcze, a reszta pożywienia jest transportowana do ostatniej komory – do trawieńca. Trafiają tam tylko niewielkie cząstki pokarmowe i są trawione przez kwas żołądkowy. Dopiero stąd pożywienie wędruje do jelit.

Przeżuwacze to dość różnorodna grupa zwierząt. Wraz z krowami, owcami i kozami należą do niej między innymi: sarny, kozice, łosie, renifery, antylopy i żyrafy.