Chcę wiedzieć więcej - PAPUGI

1. Tuż po wykluciu z jaj małe papugi nie mają piór i nic nie widzą.

Papugi należą do tzw. gniazdowników, czyli zwierząt, których młode wylęgają się z jaj lub rodzą się całkowicie niezdolne do samodzielnego życia i są zależne od opieki rodzicielskiej. Na przykład pisklęta ary ararauny wykluwają się po 30 dniach od momentu rozpoczęcia wysiadywania jaj. Są ślepe i nieopierzone – pierwsze pióra wyrastają im po tygodniu – a samodzielność osiągają dopiero po trzech miesiącach. Do gniazdowników należą także różne gatunki ssaków, np. myszy, koty, psy i człowiek.

3. Po prawej stronie jest samiec z niebieską woskówką, a po lewej – samiczka z brązową.

Papugi, a także np. ptaki szponiaste, gołębie i sowy, mają wokół dziobów miękką, silnie ukrwioną skórę, którą nazywamy woskówką. Często jest ona kontrastowo zabarwiona, a po jej kolorze można niekiedy rozpoznać płeć ptaka. Tak jest np. u chętnie hodowanych w domach papużek falistych. Dorosłe samce tego gatunku mają intensywnie niebieską woskówkę, a dorosłe samice białą lub beżową (czasem brązową lub jasnoniebieską).

4. Charakterystyczną cechą żako są jej czerwone sterówki, czyli pióra ogonowe.

Uznaje się, że żako – papuga pochodząca ze środkowej Afryki – jest mistrzem w naśladowaniu ludzkiej mowy. Jednym z najbardziej znanych ptaków tego gatunku był Alex. Papuga ta potrafiła sprawnie używać ponad stu słów i liczyć do sześciu. Doskonałymi naśladowcami mowy są także amazonki (pochodzące z Ameryki Południowej) lub kakadu (zamieszkujące Australię). Słabiej radzą sobie słynne ary – potrafią się nauczyć zaledwie kilku słów. Co ciekawe, najpopularniejsze hodowlane ptaki – papużki faliste – także mogą się stać niezłymi „gawędziarzami”.

Papugi nie są jednak jedynymi ptakami potrafiącymi naśladować ludzką mowę. Bardzo dobrymi uczniami okazują się także gwarki – kuzyni szpaka pochodzący z południowej Azji.

5. Stada dzikich papużek falistych mogą być złożone z kilku tysięcy osobników.

W swoim naturalnym środowisku papużki faliste żyją w stadach, które mogą liczyć nawet do kilku tysięcy osobników. Odżywiają się nasionami roślin, np. traw i zbóż. Stada papużek falistych przemieszczają się na znaczne odległości w poszukiwaniu wody i pożywienia. Są aktywne głównie rano i wieczorem, a noc spędzają na gałęziach drzew. Dziko występujące ptaki tego gatunku mają ubarwienie zielono-żółte, a odmiany o innych kolorach w naturze zdarzają się rzadko. Po raz pierwszy papużki faliste sprowadzono do Europy w 1840 roku.

6. Gronostaje wyjadają jaja z gniazd kakapo – w ten sposób stały się jedną z przyczyn zagłady tych nielotnych ptaków.

Kakapo to zielono-żółta papuga, która obecnie występuje wyłącznie na kilku wyspach wokół Nowej Zelandii. Jest krytycznie zagrożona wyginięciem, a na wolności pozostało już tylko około 125 osobników. Ptak ten nie lata, a jego skrzydła są bardzo krótkie i używane do utrzymywania równowagi w czasie zeskakiwania z drzew, na które potrafi się dobrze wspinać. Kakapo ma świetnie rozwinięty węch, co przydaje się nocą – w głównej porze jej aktywności. Odżywia się liśćmi, nasionami i owocami różnych gatunków roślin.

Przed przybyciem człowieka na wyspy Nowej Zelandii gatunek ten był dość liczny. Polowania na te ptaki dla mięsa, wycinanie lasów, a także sprowadzenie szczurów, kotów i gronostajów (dla których gniazdująca na ziemi kakapo była łatwym łupem) – to tylko kilka przyczyn, które doprowadziły do drastycznego spadku liczebności tego gatunku.

7. Proszek z piór pudrowych ma za zadanie pielęgnować te piękne, kolorowe pióra okrywowe.

W pióra pudrowe wyposażone są m.in. papugi, czaple i gołębie. Służą one do pielęgnacji pozostałego upierzenia – głównie chronią je przed wilgocią. Ptaki rozkruszają dziobem końce piór pudrowych, a powstały w ten sposób proszek rozprowadzają po całym ciele. Co ciekawe, substancja ta jest częstym alergenem – może wywoływać u ludzi silne reakcje uczuleniowe.

8. Ostry dziób kei jest doskonałym narzędziem do zdobywania pokarmu, również zwierzęcego.

To prawda, że większość papug jest roślinożerna. Odżywiają się głównie nasionami, owocami, pączkami kwiatów, nektarem i pyłkiem różnych gatunków roślin. Ale są też takie, których dieta składa się z pokarmu zwierzęcego. Na przykład żałobnica żółtosterna zjada owady, a występująca w Ameryce Południowej sterniczka złotoskrzydła gustuje w ślimakach wodnych. Nowozelandzka kea potrafi atakować owce, by wyskubać skórę z ich grzbietów, a pochodząca z Antypodów modrolotka zielona poluje na dorosłe ptaki morskie, np. na oceanniki szarogrzbiete.