Chcę wiedzieć więcej - SĘPY

1. Sępy muszą poczekać na posiłek nawet kilka dni.

Sępy to zwierzęta padlinożerne. Wbrew powszechnej opinii, wcale nie gustują w nieświeżym pokarmie – najchętniej spożywają mięso zwierząt, które padły niedawno. Co ciekawe, ptaki te potrafią polować, ale robią to tylko wtedy, gdy zabraknie padliny lub gdy sępów na danym obszarze jest za dużo, by każdy mógł się najeść do syta. Rośliny w ogóle nie wchodzą w skład ich diety, a w trudnych czasach niedoboru pożywienia sępy potrafią przez kilka dni obyć się bez posiłku.

2. Sępy spędzają dużo czasu na patrolowaniu otoczenia z powietrza.

Sępy mają świetny wzrok – jeden z najlepszych w świecie zwierząt. Swój posiłek mogą wypatrzyć z kilku kilometrów. Zwykle krążą nad dużym obszarem lądu, szukając padłych zwierząt. Obserwują się także nawzajem – jeśli gdzieś szybują inne sępy, oznacza to, że musi się tam znajdować jakiś posiłek.

3. Skóra na głowie i szyi sępów ma duże znaczenie w regulacji temperatury ciała tych ptaków.

Skóra głowy i szyi u większości sępów jest naga lub pokryta rzadkimi piórami puchowymi. Do tej pory uważano, że pozwala to tym ptakom nie pobrudzić piór, kiedy zanurzają swoje głowy w głąb ciał padłych zwierząt. Najnowsze badania wykazały jednak, że to nieprawda. Okazuje się, że taka budowa umożliwia sępom dość sprawną regulację temperatury ciała. Gdy jest gorąco, przez nagą skórę łatwiej im się pozbyć nadmiaru ciepła. Za to kiedy jest zimno, ptaki kulą się, chowając głowy i szyje np. pod skrzydłami, co pomaga im utrzymać dotychczasową temperaturę ciała. To trochę tak, jak u nas – gdy jest zimno, wkładamy grube kurtki, a w czasie upału chcemy odsłonić jak najwięcej skóry, by się ochłodzić.

4. Bez sępów w niektórych rejonach świata byłoby bardzo brudno.

Sępy uważa się zwykle za chciwe stworzenia, które tylko czyhają na łatwy łup. Ptaki te pełnią jednak w środowisku szalenie istotną rolę. Zjadając padlinę, czyli ciała martwych zwierząt, świadczą usługi higieniczne. Rozkładające się ciała padłych lub upolowanych przez drapieżniki stworzeń są pożywką dla wielu szczepów niebezpiecznych dla zdrowia bakterii i wirusów, na przykład dla laseczek jadu kiełbasianego i wąglika, przecinkowców cholery oraz wirusów wścieklizny. Gdyby nie sępy, które wykazują całkowitą odporność na te zarazki, bakterie i wirusy mogłyby się dostać wraz z wodą deszczową do gleby, a dalej do wód gruntowych, co spowodowałoby zakażenie tysięcy osób. Sępy ratują więc ludzkie życie! Są bardzo sprawnymi padlinożercami – zaledwie tuzin (12) ptaków jest w stanie zjeść ciało dużego zwierzęcia w ciągu kilku dni!

5. Zwykle w gnieździe sępów znajduje się jedno pisklę.

Sępy rozmnażają się co roku, składając zwykle jedno jajo (czasem dwa jaja). Pary tych ptaków mogą zakładać gniazda samotnie (jak np. afrykański sęp uszaty) lub tworzyć kolonie złożone nawet z kilkuset ptaków (jak np. sęp kasztanowaty – mieszkaniec południa Azji i Europy). Sępy są troskliwymi rodzicami – budują masywne gniazda, a wysiadywaniem jaj i karmieniem piskląt zajmuje się zarówno samiec, jak i samica.

6. Sępy bardzo często walczą ze sobą o najlepsze kąski.

Sępy są doskonale przystosowane do odżywiania się mięsem padłych zwierząt. Po pierwsze, mają ostro zakończone dzioby i wielkie szpony, którymi z łatwością odrywają kawałki pokarmu. Po drugie, ich żołądki są wyposażone w ogromną liczbę gruczołów wydzielających bardzo silne soki trawienne. Substancje te pozwalają rozłożyć nawet kości, a także chronią organizm ptaka przed szkodliwym działaniem różnorodnych bakterii i wirusów, które pojawiają się w mięsie podczas rozkładu.

7. Sęp kasztanowaty przy wodopoju.

Największym sępem jest sęp kasztanowaty – mieszkaniec południowej Europy oraz górskich pasm Azji. Ptak ten może ważyć do 15 kilogramów, a rozpiętość jego skrzydeł – czyli ich szerokość po rozpostarciu – dochodzi do ponad 3 metrów! Dla porównania największy ptak Polski – bielik – waży o połowę mniej, a rozpiętość jego skrzydeł wynosi około 2,5 metra.

Jastrzębiowate to bardzo zróżnicowana rodzina ptaków. Zalicza się do nich zarówno niewielkie jaszczurniki (do 22 centymetrów długości), jak i ogromne sępy kasztanowate, których długość ciała dochodzi do 120 centymetrów. Występują na całym świecie i odżywiają się pokarmem zwierzęcym – polują na inne zwierzęta albo konsumują padlinę. Charakterystyczną cechą tych ptaków jest ich doskonały wzrok. Oprócz sępów do tej grupy należą też np. jastrzębie, myszołowy i orły.

Choć jastrzębiowate różnią się wielkością ciała, to jedną z ich wspólnych cech jest haczykowato zagięty dziób: wielki u sępa...	...i mniejszy u jastrzębia.