Chcę wiedzieć więcej - SOWY

1. Mocne nogi i szpony są niezastąpione
w polowaniu.

Ostre szpony sów służą m.in. do chwytania ofiar podczas polowania. Ptaki te są znakomitymi łowcami. Swoich zdobyczy wypatrują lub nasłuchują. Gdy nadarzy się odpowiednia okazja, ruszają do ataku. Bezszelestnie nadlatują, po czym wyciągają nogi i łapią swój łup. Układ palców sów (dwa palce skierowane są do przodu, a dwa do tyłu) oraz szorstkie wnętrze stóp sprawiają, że chwytanie ofiary jest łatwiejsze – zagięte szpony zaciskają się mocno na upolowanym zwierzęciu – wydostanie się z takiej pułapki jest niemal niemożliwe.

2. Kępki piór na głowie puchacza przypominają uszy.

Widoczne na głowie „uszy”, np. u puchacza i uszatki, to nic innego jak pęczki piór, niemające nic wspólnego ze zmysłem słuchu. Prawdziwe uszy tych zwierząt to otwory znajdujące pod piórami z boku głowy. Sowy mają jednak pióra (tzw. szlarę), które pomagają skupiać fale dźwiękowe. Są one sztywne, krótkie i kuliście lub sercowato otaczają dziób oraz oczy. Zwykle mają inny kolor niż reszta upierzenia, co sprawia wrażenie, jakby ptaki miały zaznaczoną twarz. Dzięki nim mogą lepiej lokalizować nocą swoje ofiary.

3. Puchacz śnieżny potrafi usłyszeć zwierzę, które jest pod śniegiem.

Jedną z technik zdobywania pożywienia u niektórych sów jest polowanie z lotu patrolowego. Polega ono na tym, że ptak lata dość nisko nad ziemią, by usłyszeć lub zobaczyć potencjalne ofiary. Gdy wykryje ruch jakiegoś zwierzęcia, przystępuje do ataku – z wyciągniętymi szponami leci w miejsce, z którego wydobywają się dźwięki, i łapie ofiarę. Ten sposób polowania wykorzystuje np. sowa śnieżna, która potrafi zlokalizować gryzonia poruszającego się pod warstwą śniegu i spektakularnie go złapać, „zanurzając” nogi w białym puchu.

4. Gniazdo płomykówki w budynku.

Większość sów (z wyjątkiem kilku gatunków na świecie) nie buduje samodzielnie konstrukcji z patyków, liści czy trawy, które służą jako miejsce składania jaj. Najczęściej zajmują gniazda innych ptaków (m.in. srok) lub dziuple (np. po dzięciole czarnym). Sowy na miejsca gniazdowania wybierają również stodoły, wieże kościelne i strychy. Korzystają także ze skrzynek lęgowych zawieszanych przez człowieka.

5. Młode sowy.

Sowy należą do gniazdowników niewłaściwych. Oznacza to, że pisklęta po wykluciu są ślepe, ale ich skóra nie jest naga – porasta ją puch. Ptaki te muszą zatem pozostać przez jakiś czas w gnieździe pod opieką rodziców. Młode ogrzewane są przez samicę, a pokarm dostarcza samiec. Pióra, które umożliwiają latanie, wyrastają zwykle około miesiąc po wykluciu. Gdy sowy już się wprawią we fruwaniu, rodzice zaczynają uczyć je technik polowania oraz sposobów unikania drapieżników. Gotowe do samodzielnego życia ptaki opuszczają miejsce gniazdowania i nigdy nie wracają na terytoria rodziców.

6. Uszatki przesiadujące na drzewie.

Sowy to ptaki terytorialne, czyli takie, które aktywnie bronią danego obszaru przed intruzami. Jednak w przypadku uszatki jest inaczej. Zimą potrafi spędzać czas w grupach liczących od 10 do nawet 100 osobników. Taką sowią gromadkę możemy spotkać np. przesiadującą na drzewach.

7. Jednym z naturalnych siedlisk występowania sów są lasy.

Niegdyś sowy tępiono, ponieważ ludzie wierzyli, że są one wysłannikami szatana lub jego wcieleniem. Kojarzono je ze śmiercią i uważano za znak nadchodzących kłopotów. Na szczęście te czasy minęły.

Niestety człowiek nadal jest zagrożeniem dla tych zwierząt. Ludzie niszczą miejsca ich naturalnego występowania. Spadek liczebności sów wynika np. z usuwania starych drzew. Negatywny wpływ ma również remontowanie i uszczelnianie budynków, w których ptaki te mogły gniazdować. Zajmowanie coraz większych obszarów przez człowieka powoduje, że sowy częściej są niepokojone naszą obecnością. Wiele z nich jest bardzo płochliwych, np. puchacz – jeśli się wystraszy, może porzucić swój lęg.

Wszystkie gatunki sów w Polsce objęte są ochroną ścisłą. Zabronione jest drażnienie tych ptaków, chwytanie oraz niszczenie ich gniazd. Jeśli spotkamy więc sowę, czym prędzej się oddalmy, aby dać jej spokój.

8. Sóweczka jest aktywna za dnia.

Znane z nocnego trybu życia sowy mogą być aktywne również w dzień. Przykładem jest najmniejsza sowa w Europie – sóweczka. Ptak ten jest wielkości skowronka. Zamieszkuje lasy – w Polsce występuje głównie w górach. Sowa ta jest aktywna wczesnym porankiem oraz przed zmierzchem. Poluje przede wszystkim na inne ptaki, np. sikory, zięby i rudziki – jest znakomitym łowcą. Sóweczkę możemy wypatrzeć siedzącą np. na czubku suchego drzewa.