Chcę wiedzieć więcej - ZEBRY

Zebry nie bez przyczyny bywają nazywane końmi w paski – należą bowiem do rodziny koniowatych, tak jak konie i osły. Wszyscy przedstawiciele tej grupy to roślinożercy, których ulubionym pokarmem są trawy. Żywią się tym samym, dlatego mają podobną budowę układu pokarmowego. Inne wspólne cechy tych zwierząt to między innymi: duże rozmiary ciała, krótka sierść, obecność grzywy i ogona, a także budowa stopy – z jednym palcem osłoniętym kopytem.

Antylopy, do których należą między innymi gazele, są przedstawicielkami rodziny krętorogich. Wiele z nich zamieszkuje Afrykę, wszystkie są roślinożerne i też mają kopyta, jednak nie są bliskimi kuzynkami zebr. Bardzo różnią się od nich budową ciała – mają rogi i stawiają stopę nie na jednym, a na dwóch palcach. Żyrafy również nie są bliskimi krewnymi zebr – więcej łączy je z antylopami.

Do rodziny koniowatych należą m.in. zebra...	...i osioł.

2. Największymi wrogami zebr są lwy.

O upolowaniu zebry z pewnością marzy niejeden mięsożerca, dlatego pasiaści mieszkańcy Afryki stale muszą być czujni. Jeżeli w porę zauważą zagrożenie, mają szansę się uratować. Ich podstawowym sposobem na unikanie drapieżników jest błyskawiczna ucieczka.

Zebry najbardziej muszą się strzec lwów – to niezwykle skuteczni łowcy. Jednak nie są jedynymi wrogami tych dużych roślinożerców. Niepozorne owady również mogą stanowić poważne zagrożenie. Mowa o pasożytniczych bąkach i muchach, które żywią się krwią ssaków. Ich ugryzienia są bardzo nieprzyjemne – wie o tym każdy, kogo zaatakowała jusznica deszczowa, zwana potocznie końską muchą. Jednak nie ból jest najgorszy – mali krwiopijcy przenoszą wiele groźnych chorób, które mogą doprowadzić do śmierci zwierzęcia.

Do opędzania się od natrętnych owadów służy zebrom ogon. Niektórzy badacze dowodzą również, że w ochronie przed atakami gryzących insektów pomagają zebrom paski – muchy i bąki mają problem ze skupieniem wzroku na pasiastym wzorze, co utrudnia im lądowanie na ciele tych czarno-białych zwierząt.

Zebry nie muszą się obawiać tygrysów, jaguarów ani psów dingo, ponieważ zwierzęta te nie występują w Afryce.

3. Oto zebroid – dziecko zebry i osła.

Zebry, osły i konie są ze sobą na tyle blisko spokrewnione, że można je krzyżować. Mieszańce mają cechy obojga rodziców, ale zwykle są bezpłodne.

Zebroid to potomek zebry i konia lub osła. Po zebrze dziedziczy paski, choć prążki często są u niego mniej wyraźnie, zwykle też nie pokrywają całego ciała. Mieszaniec ma wiele cech charakteru po koniu lub ośle. Dzięki temu może być hodowany – zebry trudno się oswajają i są nieszczęśliwe w niewoli, natomiast konie i osły od dawna towarzyszą ludziom. Zebroidy także świetnie się czują w gospodarstwie, przywiązują się do opiekuna, można je ujeżdżać i wykorzystywać ich siłę do transportowania ciężkich pakunków. Są cenione za wytrzymałość, odporność na choroby oraz za unikatową urodę.

4. Na tej sawannie dawniej można było spotkać zebrę kwagga.

Na świecie żyją trzy gatunki zebr – jednym z nich jest zebra stepowa, którą możemy spotkać w południowo-wschodniej Afryce. Wśród tego gatunku wyróżniamy sześć podgatunków. Jeden z nich niestety już wyginął – była to zebra kwagga.

Kwagga wyraźnie różniła się od innych zebr. Jej głowa, szyja i tułów były brązowe, a pasy pokrywały tylko przednią część ciała. Wymarła w XIX wieku na skutek licznych polowań, które urządzali ludzie pożądający jej mięsa i skóry.

Działalność człowieka sprawiła, że liczba zebr drastycznie spadła. Wszystkie trzy gatunki tych stworzeń znajdują się na czerwonej liście zwierząt zagrożonych wyginięciem.

5. Zebry górskie zamieszkują
wysoko położone łąki.

Zebry najlepiej się czują na terenach otwartych, słabo zadrzewionych i porośniętych trawami. Zebra górska nie jest wyjątkiem – przy czym nie spotkamy jej na sawannie, lecz w górach. Zamieszkuje łąki zlokalizowane na wysokości nawet 2000 metrów. To najmniejszy przedstawiciel zebr, osiąga 120 centymetrów w kłębie. Ma smukłe ciało pokryte gęstymi pasami i całkowicie biały brzuch. Charakterystyczną cechą, po której łatwo odróżnić samce tego gatunku od innych zebr, jest zwisające podgardle.

6. Wielkie stada zwierząt wędrują
w poszukiwaniu wody i jedzenia.

Na sawannach, gdzie żyją zebry, występują dwie pory roku – sucha i deszczowa. W porze deszczowej zwierzęta nie muszą się martwić o pożywienie. Obfite opady napełniają wodopoje oraz nawadniają glebę, dzięki czemu bujnie rozwijają się trawy – pokarm tych roślinożerców.

Jednak w południowo-wschodniej Afryce po porze deszczowej następuje też czas, w którym trudno o coś do picia i jedzenia – przez kilka miesięcy temperatura powietrza jest bardzo wysoka i nie pada deszcz. To pora sucha. Na ogromnych terenach sawann brakuje wody, jeziora i rzeki wysychają, a rośliny umierają. Zebry są więc zmuszone do dalekich wędrówek w poszukiwaniu pożywienia. Każdego roku miliony zwierząt różnych gatunków przemierzają około 3000 kilometrów, by uciec przed suszą. Kierują się przy tym zapachem deszczu – tam, gdzie woda, tam szansa na przetrwanie. W wielkiej migracji biorą udział zebry, bawoły, gazele, gnu i inni afrykańscy roślinożercy.

7. Samica przygląda się walce samców. Zwycięzca zostanie jej partnerem.

Zebry to duzi roślinożercy – w przeciwieństwie do polujących na nie drapieżników nie mają długich kłów ani pazurów. Na co dzień raczej nie wdają się w konflikty, często można je zobaczyć w towarzystwie innych gatunków.

Zaatakowane najpierw próbują ratować się ucieczką. Nie oznacza to jednak, że nie potrafią skrzywdzić przeciwnika. Zdarza się, że zbyt późno zauważą zagrożenie lub że drapieżnik jest lepszym biegaczem. Muszą wtedy podjąć walkę. Ich morderczą bronią często okazują się kopyta. Są bardzo twarde – silne i odpowiednio wymierzone kopnięcie może zabić napastnika.

Zebry walczą też między sobą – punktem spornym zwykle jest terytorium lub klacz, o której względy stara się dwóch samców. Do walk używają nie tylko kopyt, ale i zębów. Słabszy osobnik zazwyczaj w końcu się poddaje.

8. Biało-czarne czy czarno-białe?

Zebry mają czarno-białą sierść, ale pytanie o to, czy jasne pasy pokrywają ciemną sierść, czy odwrotnie, od dawna trapiło wielu naukowców. Duży udział białego koloru w umaszczeniu tych zwierząt może sugerować, że zebry są białe w czarne pasy. W ten błąd łatwo mogą nas wprowadzić obserwacje zebr o całkowicie białych brzuchach.

Skąd więc wiadomo, że zebry są czarne? Po pierwsze, to kolor ich skóry. Po drugie, sierść zebr na początku ich życia jest czarna. Biały kolor na ciemnym tle pojawia się z czasem, ale jeszcze przed narodzinami – wraz z rozwojem źrebięcia w brzuchu matki.