Rozwój emocjonalny - Ćw. 6

Kiedy odkryjemy, że dziecko boi się jakichś sytuacji, postarajmy się ją zainscenizować w bezpiecznych warunkach. Zapytajmy dziecko, jak chciałoby rozwiązać daną sytuację lub poszukajmy wspólnie rozwiązania. Poniżej znajdziecie przykłady takich sytuacji oraz zabawę, która pokazuje, jak za pomocą wyobraźni okiełznać strach czy lęk.

Sytuacja 1:

„Czego się boisz? Boisz się zostać sam w pokoju? Co mogę zrobić, żeby ci pomóc? Zostawić zapalone światło? Chcesz misia (inną maskotkę) do przytulenia?” – siadamy obok dziecka i rozmawiamy, słuchamy cierpliwie i czekamy, aż znajdzie się najlepsze wyjście do zaakceptowania przez obie strony. Czasem warto poświęcić jeden wieczór, aby zażegnać problem raz na zawsze. Nie śmiejmy się z lęków dziecka - nawet, jeśli wydają nam się niedorzeczne. Z drugiej strony nie udawajmy, że tak samo się tym przejmujemy i że nas też to napawa grozą.

Sytuacja 2:

„Co byś zrobił gdyby na ulicy zaczepił cię ktoś obcy?” – opowiedzmy dziecku, jak należy się zachować. Ten strach jest racjonalny. Jednak bywa, że boimy się „potwora pod łóżkiem”, którego tam nie ma. To lęk, który wymyślamy sobie sami. Czasem nie warto się bać. Wyjaśnijmy tu przy okazji, że strach może ratować życie, ale również bardzo je ograniczać. Zapytajmy: „Jaki strach bardziej ci pomaga?” „Jak myślisz, dlaczego?”

Sytuacja 3:

Słusznie jest bać się podchodzić do krawędzi przepaści, ale nie ma sensu bać się małego nieszkodliwego pajączka. Spędźmy trochę czasu z dzieckiem w terenie, na łące, w parku. Obserwujmy zwierzęta (np. te maleńkie: mrówki, pająki, muszki, żuczki, biedronki, koniki polne, gąsienice) i ich zachowanie. Zapytajcie dziecko: „Czy myślisz, że są niebezpieczne?” „Jaki strach bardziej ci pomaga, ten przed wpadnięciem do rowu, czy ten przed małym nieszkodliwym pajączkiem?” „Jak myślisz dlaczego?”

ZABAWA „Masz w sobie olbrzyma”

Do tej zabawy wystarczy jeden dorosły, dziecko i koc. Kładziemy się razem z dzieckiem na dywanie i wyjaśniamy, że teraz zamykamy oczy i chowamy głowę pod koc. Jeśli dziecko się nie boi, możemy je całe zakryć kocem.

„Nikt nam nie przeszkadza i możemy sobie wyobrazić coś, czego się boimy. Powoli w całym brzuchu zaczynamy czuć mrowienie… wszystkie mięśnie się napinają… Uczucie strachu rozchodzi się niebezpiecznie po całym ciele… Nagle natrafia na jakąś granicę. To na szeroko rozstawionych nogach stoi bardzo silny olbrzym. Woła do Strachu: Ani kroku dalej! Strach stawia jeden krok do tyłu, potem drugi i trzeci… Powoli strach krok po kroku ucieka z twojej głowy i z twojego ciała.

Stajesz się coraz pewniejszy, a mrowienie w brzuchu zamienia się w przyjemne uczucie ciepła. Mięśnie odprężają się… Kiedy nie będziesz czuł już ani trochę strachu, zrób głęboki oddech i unieś trochę głowę do góry. Teraz powoli zaczynam zdejmować koc, kawałeczek po kawałeczku… A ty w tym czasie przeciągasz się, centymetr po centymetrze, kawałek po kawałeczku… Każdy uwolniony spod koca kawałek ciała przeciąga się… Gdy będziesz już całkiem odkryty, otworzysz oczy powoli i będziesz się delektował uczuciem siły i pewności siebie.”

Inny wariant: zabawa odbywa się grupie. Kiedy jest więcej dzieci, jedne leżą na brzuchu, a drugie je przykrywają kocykiem i odkrywają powoli w trakcie zabawy. Potem następuje zmiana.

Zabawę zaczerpnęłam z książki „Skarbnica edukacji dobrego serca” Charmaine Liebertz.