Rozwój emocjonalny - ODWAGA 2

OD CZEGO ZALEŻY ODWAGA?

Trzeba z pewnością uwzględnić naturalne wyposażenie, z którym dziecko przychodzi na świat. Są dzieci od urodzenia bardziej płochliwe, spokojniejsze, mniej ekspansywne, mające delikatniejszy układ nerwowy. Wszystko dociera do nich z większą intensywnością, więc w niebezpiecznej sytuacji mogą się cofać, uciekać. Dzieci żywsze, obdarzone mniej wrażliwym układem nerwowym, będą poszukiwać bodźców, wychodzić im naprzeciw. Odporność ich układu nerwowego stanowi potencjalny fundament pod silniejszą, odważniejszą osobowość. Ale nie daje gwarancji, że tak się właśnie stanie. Doświadczenia okresu dzieciństwa, relacje z rodzicami i klimat wychowawczy, w jakim wzrasta dziecko, mają wpływ na jego postawę.

KLIMAT WYCHOWAWCZY

Czyli to, czy rodzice mają zwyczaj odważnego stawiania czoła trudnościom czy też raczej wycofywania się z nich. Rodzice nastawieni lękliwie do życia zarażają nieraz swoimi obawami i lękami swoje dzieci. Ciągłe mówienie o niebezpieczeństwach grożących w domu, w szkole, na podwórku czy na ulicy może sprawiać, że dziecko przyjmuje lękową postawę wobec życia.

RELACJA Z RODZICAMI

W sytuacji, gdy dziecko złości się, że czegoś nie dostało, rodzic może zareagować na dwa sposoby. Może przyjąć, zrozumieć zachowanie dziecka i łagodnie, ale stanowczo wyznaczyć granice. Może też się gniewać i odepchnąć dziecko, ukarać je… co może sprawić, że chęć sięgania po coś, w rozumieniu dziecka, stanie się niebezpieczna, będzie grozić utratą miłości. Im więcej doświadczyliśmy zrozumienia od rodziców, tym więcej nabieramy odwagi w wyrażaniu siebie bez obawy o konsekwencje. Ta odwaga to przewaga śmiałości w wyrażaniu siebie nad lękiem, że coś nam się stanie.

CZEGO UNIKAĆ?

Bardzo niszczące dla poczucia pewności siebie są sytuacje, gdy rodzic się obraża (nie rozmawiam z tobą, bo jesteś niedobry). W dziecku rodzi się wówczas silny lęk, że szkoda, jakiej się dopuściło, jest nie do naprawienia. Jeśli rodzic chce by to zostało zapamiętane raz na zawsze – dziecko zapamięta, ale jako ktoś niepewny, przestraszony, kto traci tym samym część spontanicznej śmiałości do wyrażania siebie, jaką posiadał. Jeśli dziecięce lęki, słabości i agresja nie są dobrze przyjmowane i rozumiane, to osoby wychowane w takim duchu mogą być w życiu dorosłym odważniejsze, gdy mają bronić innych. Broniąc innych, nie muszą mieć z własną słabością kontaktu.

Zdarza się, że rodzice sami czują się niepewni – czasem okresowo, i dają dziecku uznanie za tchórzostwo, bo dobrze im z lękliwym dzieckiem. Nieświadomie są przekonani, że będzie bardziej posłuszne, grzeczne, łatwiejsze do wychowania. Odważne dzieci są niewygodne, ponieważ są bardziej twórcze, ciekawe wszystkiego, bardziej ekspansywne. Dlatego lękliwi, nieporadni rodzice nie premiują odważnych zachowań, które tylko utrudniają im zadanie.

Kiedy lękliwe zachowania są przez rodzica mile widziane, stopniowo tłumią ważne tendencje w życiu dziecka i nie pozawalają mu wyrosnąć na odważnego człowieka.