Chcę wiedzieć więcej - KOLIBRY

1. Kolibry zapylają wiele kwiatów.

Kolibry należą do zapylaczy. Gdy pobierają nektar z kwiatu, do ich piór i dziobów przykleja się również pyłek. Ptaki przenoszą go na kolejne rośliny tego samego gatunku i tak dochodzi do zapylenia, niezbędnego w procesie rozmnażania się. Szacuje się, iż kolibry zapylają około 8 tysięcy różnych gatunków roślin w Ameryce Północnej i Południowej.

Obok kolibrów do zapylaczy należą jeszcze m.in. niektóre owady i nietoperze. Bez tych organizmów wiele roślin by nie przetrwało. A my dzięki tym zwierzętom możemy cieszyć się owocami i warzywami.

2. Kolibry zawisają przy kwiatach,
by wypić z nich nektar.

Kolibry są niezwykłymi lotnikami. Należą do nielicznych zwierząt, które potrafią zawisać w powietrzu. Umieją również poruszać się do tyłu czy z głową zwróconą ku dołowi. Imponująca jest również prędkość, z jaką ruszają skrzydłami – większość kolibrów uderza nimi nawet 60–80 razy na sekundę.

Zdolność jednoczesnego unoszenia się w powietrzu i pobierania pokarmu z kwiatów to znak rozpoznawczy kolibrów. Utrzymywanie się w jednym miejscu jest możliwe dzięki sile mięśni, odpowiedniemu kształtowi skrzydeł oraz unikalnemu sposobowi poruszania nimi.

3. Nektar jest podstawowym pokarmem kolibrów.

Kolibry odżywiają się nektarem pobieranym z kwiatów różnych roślin – zbierają pokarm, wysuwając długi język. Uzupełniają swoją dietę drobnymi owadami (np. muszkami owocowymi i komarami) oraz sokiem drzewnym.

Chociaż nektar nie jest jedynym źródłem pokarmu tych zwierząt, dostarcza on najwięcej węglowodanów (cukrów), a co za tym idzie najwięcej energii. Kolibry zużywają jej bardzo dużo, głównie na latanie. Dlatego muszą ją stale uzupełniać, odwiedzając dziennie nawet ponad tysiąc kwiatów. Doskonała pamięć pozwala im rozpoznawać rośliny, z których wypiły już swój przysmak. Dzięki temu ptaki te nie tracą niepotrzebnie tak cennej energii.

4. Kolibry potrafią latać na długie dystanse.

Niektóre kolibry odbywają dalekie wędrówki. Spędzają one lato w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, gdzie się rozmnażają, po czym na zimę udają się do Meksyku lub Ameryki Środkowej. Takie przeloty mogą odbywać się pod warunkiem, że ptaki na swojej trasie będą miały gdzie uzupełnić zapasy energii. Dlatego czas ich wędrówki odpowiada czasowi kwitnienia kwiatów, na których żerują.

Jednym z takich podróżników jest rudaczek liliobrody – jeden z najmniejszych ptaków wędrownych na świecie. Żyje w zachodniej części Kanady oraz Stanów Zjednoczonych. Na zimowisko leci kilka tysięcy kilometrów na południe – do Meksyku.

5. Gniazdo kolibra.

Kolibry należą do ptaków nazywanych gniazdownikami. To oznacza, że młode po wykluciu nie potrafią żyć samodzielnie, gdyż są nagie i mają zamknięte oczy. Przez pewien czas potrzebują opieki – matka ogrzewa je i dostarcza im pokarmu (głównie nektaru i owadów). Po około miesiącu ciało młodych ptaków pokryte jest już piórami, a mięśnie ich skrzydeł nabierają wystarczająco siły, by mogły wylecieć z gniazda.

6. Nogi kolibrów są bardzo krótkie.

Krótkonogie to grupa ptaków, do której należą m.in. kolibry, jerzyki, jaskółki i czubiki. Występują w różnych miejscach prawie na całym świecie. Mają niewielkie rozmiary i długie skrzydła. Ptaki te znakomicie latają, natomiast funkcja ich małych nóg jest poważnie ograniczona – ich kończyny nie są przystosowane do chodzenia po ziemi.

7. Samiec koliberka hawańskiego.

Koliberek hawański to nie tylko najmniejszy koliber, ale w ogóle najmniejszy ptak na świecie. Spotkać go możemy tylko w jednym miejscu – na Kubie. Długość jego ciała to zaledwie około 6 centymetrów. Samica składa jaja wielkości ziaren kawy. Koliber ten występuje głównie w gęstych lasach i na ich obrzeżach. Jego podstawowym pokarmem jest nektar wypijany z kwiatów.

8. Samiec zapylaka fioletowego.

Zarówno dorosła samica, jak i samiec mogą pochwalić się kolorowymi piórami. Jednak między tymi płciami istnieją różnice w ubarwieniu, szczególnie jeśli chodzi o intensywność odcieni na niektórych częściach ciała. Samice zwykle mają mniej żywe barwy. Pióra samców natomiast mienią się różnymi kolorami – szczególnie imponujące są te na głowie i podgardlu. Im piękniej wybarwiony samiec, tym większą może mieć szansę na znalezienie partnerki.