Radzenie sobie z emocjami - SMUTEK

Smutek jest emocją trudną w przeżywaniu. Znacznie łatwiej jest zrobić coś z przeżywaną złością niż ze smutkiem. Nie chcemy smutku, może nawet boimy się go. Jeszcze trudniej jest nam przyjąć smutek dziecka. Lubimy, kiedy jest radosne i chcielibyśmy uchronić je przed smutkiem. Możemy mieć pokusę, aby chronić je przed nieprzyjemnymi emocjami, aby im zaprzeczać. Ale to nie jest dobre, ponieważ „tłumiony płacz nie czyni nas silnymi, a tylko chorymi”. Nauka przeżywania uczuć polega przecież na właściwym ich nazwaniu i akceptowaniu i tylko taka postawa pozwala dobrze sobie z nimi w życiu radzić.

SKĄD SIĘ BIERZE?

Smutek przede wszystkim uświadamia nam, że czegoś lub kogoś nam brakuje. Zgoda na smutek i uwolnienie go (np. poprzez płacz) pomaga zrozumieć siebie i zrobić miejsce na radość. Już w latach 80 naukowcy odkryli, że podczas płaczu produkowana jest endorfina, która blokuje receptory bólu ciała. To dlatego maluchy tak skwapliwie płaczą przy każdym uderzeniu, skaleczeniu czy rozczarowaniu – to jest im naprawdę potrzebne dla uśmierzenia bólu.

SMUCI SIĘ CIAŁO

Emocje odczuwamy nie tylko w duszy - całe ciało mówi nam przecież, co czujemy, np.:

• w złości zaciskamy pięści i szczęki, czasem boli głowa,
• ze strachu boli nas brzuch,
• a kiedy jesteśmy smutni, obolałe bywa całe ciało, czasem boli serce, czujemy ucisk w klatce piersiowej.

Płacz daje rodzaj ukojenia dla ciała i psychiki, pozwala uzewnętrznić emocje i daje im ujście. Pozwalajmy zatem naszym dzieciom wypłakać się, kiedy tego potrzebują i starajmy się im towarzyszyć przy tym bez zniecierpliwienia.

AKCEPTUJ SMUTEK

Nie jest łatwo słuchać płaczu dziecka, patrzeć na jego zasmuconą buzię. A jednak postarajmy się zaakceptować smutek dziecka. Odrzucenie tej emocji przez rodzica sprawia, że dziecko myśli, że jest z nim coś nie w porządku. A jest wiele sytuacji, kiedy wyszydzamy, zaprzeczamy czy wypieramy smutek: "I co się tak mażesz, nic się przecież nie stało".

Dajmy dzieciom prawo do:

• smutku,
• rozpaczy,
• żalu

po stracie przyjaciela, zgubieniu zabawki czy śmierci zwierzątka. Powstrzymajmy się od rad: "I po co tak płakać, zaraz będziesz mieć nowego". Dziecko potrzebuje czasu, aby pogodzić się ze stratą.

Bywa, że złościmy i gniewamy się na nasze dzieci za to, że są smutne, odmawiając im w ten sposób prawa do przeżywania tej emocji. Jednak smutek nie zniknie, dlatego że dziecku się tego zabroni. Nie przestanie być smutne, a jedynie zamknie się w sobie i być może zacznie udawać - żeby nam nie sprawiać zawodu, albo nie sprowadzać na siebie naszej złości.

W życiu spotyka nas wiele sytuacji niosących zawód, zmartwienie, chorobę czy śmierć. Postarajmy się dobrze przygotować nasze dzieci do ich przeżywania i radzenia sobie z nimi.

W następnym odcinku przeczytasz o tym, czy mówić dzieciom o chorobie i śmierci.