Radzenie sobie z emocjami - ZAZDROŚĆ (3)

Rywalizacja pomiędzy rodzeństwem ma większy wpływa na życie, niż myślimy. Często można zobaczyć jej owoce w destrukcyjnych zachowaniach dorosłych już ludzi… Jeśli chcemy żyć w zgodzie z faktami, musimy przyznać, że nasze dzieci są o siebie zazdrosne – nawet, jeśli to nie rzuca się tak bardzo w oczy. Zazdrość nie musi się objawiać złością czy agresją. Czasami to uczucie przybiera zupełnie inne formy.

PRZEJAWY ZAZDROŚCI

Przyjrzyjmy się bliżej naszym dzieciom. Zwróćmy uwagę czy któraś z pociech:

• rywalizuje zawsze i z każdym,
• nie potrafi przegrywać,
• zachowuje się ryzykownie, stawiając na szali swoje życie lub zdrowie,
• za wszelką cenę chce udowodnić swoją rację,
• ma potrzebę dawania więcej niż inni, nawet jeśli go na to nie stać,
• również, gdy unika wszelkiego współzawodnictwa – czuje się przegrany przed walką,
• nie staje w obronie nawet słusznych praw.

Dziecięca zazdrość może pozostawić w naszym życiu piętno, a nawet wypaczyć charakter. Od naszej, rodziców, postawy bardzo wiele zależy. Mamy wpływ na to, czy zazdrość będzie jak mały strumyczek spokojnie sobie szemrać, czy też jak rwąca rzeka niszczyć to, co spotka na swojej drodze.

CO PODSYCA ZAZDROŚĆ

• Nacisk na różnicę wieku, na przykład, gdy nadmiernie podkreśla się bezradność malucha w stosunku do niezależności przedszkolaka. Aczkolwiek należy przyjąć za naturalną kolej rzeczy, że starszy ma większą swobodę i przywileje i że młodszy, jak dorośnie, też się doczeka. :)
• Gdy bardziej cenimy któreś dziecko ze względu na: płeć („to moja córka, a to mój syneczek”), urodę, inteligencję, uzdolnienia (już same w sobie budzą zazdrość, ale dopiero wyróżnianie dziecka z tego powodu prowadzi do rywalizacji) lub obycie towarzyskie.
• Gdy oczekujemy, że jedno dziecko poświęci się dla drugiego i zamiast okazać zrozumienie dla jego uczuć, staramy się wytłumaczyć fakty:
  „Teraz twoje łóżeczko jest potrzebne dla maleństwa. Będziesz spać na wersalce”
  „Nie kupimy Ci w tym roku roweru, bo musieliśmy kupić maleństwu wózek i ubrania”.

CO MUSZĘ ZAAKCEPTOWAĆ

Dziecko chce być dla rodzica kimś wyjątkowym i jedynym. Czasem największe starania nie pomagają: karanie za okazywanie zazdrości, udowadnianie jednakowymi prezentami, że miłość rodziców jest taka sama, pochwały i czułości w równej ilości. Rodzice starają się być sprawiedliwi i dawać po równo. Bywa, że to wszystko na nic i żadna z tych metod nie pomaga… Nic nie ugasi pragnienia wyłącznej miłości, nie da się go zaspokoić i całkowicie zapobiec zazdrości.

Dzieci nie pragną być kochane jednakowo, ale wyjątkowo – przecież każde z nich ma inne potrzeby! Każde z naszych dzieci kochamy inaczej i nie ma potrzeby udawać. Nie musimy się tłumaczyć, ani bronić przed oskarżeniami dzieci, że coś jest „niesprawiedliwe”. Wystarczy, że spędzając czas z jednym z dzieci, będziemy tylko z nim. Niech wówczas czuje się naszym jedynym dzieckiem, kochanym w wyjątkowy sposób. Idąc gdzieś razem nie rozmawiajmy o pozostałych dzieciach, nie róbmy dla nich prezentów. Niech ta chwila będzie tylko wasza - gdy całą swoją uwagę poświęciliście jemu, temu konkretnemu, na swój sposób wyjątkowemu dziecku.