Rozwój emocjonalny - ODWAGA

W tej podróży w głąb siebie, do maszynowni, która przekłada nasze emocje na działania, znaleźliśmy szereg przymiotów: entuzjazm, zapał, wiarę w siebie, samoocenę, nadzieję, wytrwałość, optymizm, samokontrolę… Teraz chcę Wam opowiedzieć o jeszcze jednej ważnej rzeczy, bez której trudno w życiu się obejść. To odwaga.

CO TO JEST ODWAGA?

Nie chodzi mi tutaj o heroizm, bohaterskość, czy rzecz jasna waleczność :). Mam na myśli odwagę w działaniu. Tę, która ma wiele wspólnego zarówno z motywacją, jak i z samokontrolą. W jaki sposób odwaga łączy oba przymioty? Jest ich średnią, wypadkową: „Nie wiem czy się uda, ale chcę to zrobić, wiem, że potrafię (moja samoocena jest wystarczająco wysoka) i jestem zdecydowana/y to zrobić (mam wystarczającą motywację)”. Takie stanowisko równa się: robię to, czyli odważam się.

Pamiętajmy jednak, iż nie chodzi o to, by się nie bać. Brak strachu to patologia, potencjalne niebezpieczeństwo. Prawdziwa odwaga to umiejętność współistnienia z lękiem i działania mimo niego. Odwaga jest DZIAŁANIEM mimo niepewności, mimo strachu, bez gwarancji powodzenia, wbrew naszym wewnętrznym obawom i przeszkodom. Zatem nie jest to uczucie samo w sobie, stan umysłu, ale suma emocji, która przełożyła się na działania. Odwaga ujawnia się w działaniu, odwaga jest rezultatem.

Z CZEGO SKŁADA SIĘ ODWAGA?

Jednorazowe „odważne” zachowanie może wynikać z impulsu, natomiast odwaga charakteryzuje się wytrwałością. Inaczej samodyscypliną w działaniu. Dyscyplina polega na tym, że robimy to, co jest w planie, co zrobić należy, co powinniśmy zrobić - czy nam się chce, czy nie. Robienie tego, co nam sprawia trudności, czego się boimy rozwija odwagę. Bardzo ważne, szczególnie w przypadku dzieci, jest to, aby zaczynać od małych rzeczy i kroczek po kroczku robić coraz większe.

CO NAM DAJE ODWAGA NA CO DZIEŃ?

Dzieci w największym stopniu uczą się poprzez obserwację, a następnie przez własne doświadczenie. Pokazujmy dzieciom, opowiadajmy im o sytuacjach, kiedy nasze pełne wytrwałości działania przyniosły efekty. Zachęcajmy je do podejmowania się trudnych działań, do pokonywania oporów (róbmy to zawsze z wyczuciem, nie chodzi o to, aby zmuszać dziecko, do rzeczy, która jest ponad jego siły). Po niedługim czasie, coś, co było trudne, już nie jest trudne. Dziecko powoli przestaje się obawiać rzeczy, które wydają się nie do pokonania. Zmienia swój stosunek do trudności, staje się wytrwałe i wyrabia w sobie nawyk odważnego działania. To bardzo dobry nawyk! W efekcie buduje poczucie własnej wartości. Takie dziecko często ma okazję doświadczać uczucia dumy i zadowolenia z siebie, które są bardzo potrzebne w jego dalszym rozwoju.

Od czego zależy, czy nasze dziecko wyrośnie na odważnego człowieka? Jakich zachowań unikać, chcąc wychować nasze dziecko na odważną osobę? Czego w wychowaniu się wystrzegać? O tym już w następnym artykule.